Van probleem naar lonkend perspectief

Probleem

Probleem

Je kent ongetwijfeld een situatie in je leven die je als een probleem zou omschrijven. De één heeft veel problemen, de ander weinig, sommige problemen lijken groot en andere ogenschijnlijk klein. Hoe het ook zit je ervaart het als onprettig en het liefst zou je er zo snel mogelijk vanaf zijn.

Perspectief

Niets is zo donker als de nacht, en juist het moment vlak voor het aanbreken van de dageraad is het donkerste. Je zou ook kunnen zeggen dat niets zo beangstigend is als een uitdaging zonder perspectief, zonder de belofte dat het beter zal worden.

Positief

Het is de kunst om er een gewoonte van te maken om je aandacht te richten op dat wat je wel wilt. In dit geval is dat dus een situatie zonder probleem. Het is van belang dat je je dit zo helder mogelijk voorstelt, als of je al kunt voelen hoe het is om ‘daar te zijn’.

Met andere woorden: als alles is opgelost, je er dus nooit meer last van hebt, welke situatie heb ik dan gecreëerd?

Aan de hand van het verhaaltje van Pietertje nemen we je mee in deze visie:

Verdwaald

Er was eens een jongetje in een heel groot bos. Hij was alleen, er was geen teken van andere mensen en hij had geen enkel idee hoe hij thuis moest komen. Hij was simpelweg verdwaalt.

De uren verstreken en terwijl de vogels zongen, de bijen vlogen en de bomen wiegde in de wind zat Pietertje met zijn billen op de grond.

Zijn gedachten maakte overuren, hij had geen flauw benul waar zijn ouders waren, hij wilde wel bewegen maar hij wist niet waar naartoe. Het bos was gevaarlijk, daar moest je nooit alleen naar toe gaan, hij had het gehoord maar ja daar had ie nu niets aan, want hij zat hier. Zijn maag begon te knorren en de zon zakte langzaam achter de bomen, het werd fris in het bos.

Angst

Terwijl de avond viel kwam er een oude bekende op bezoek, angst heette hij. Hij fluisterde in het oor van Pietertje over de wolven die ‘s nachts jagen in de bossen. Het bekroop hem, de maan scheen die avond maar in Pietertje zelf werd het steeds donkerder, de angst had bezit van hem genomen, hij moest iets doen! Hij stond op en begon rond te lopen zonder te weten waarheen, alles was zwaar, elke stap voelde moeilijk, als of ie tot aan zijn heupen in de modder stond, hij vocht tegen alles wat hij op zijn pad tegen kwam, opzoek naar een schuilplaats.

Herinnering

Toen hij moe en uitgeput neerplofte bij een oude eik bereikte enkele lichtstralen van de maan zijn voeten. Het scheen liefdevol over de bosgrond bij de eik en Pietertje werd rustig. In het zwakke licht zag hij daar, half tussen de bladeren, de haarband van zijn moeder liggen. Hij pakte het op en rook de geur van zijn moeder. Het deed hem denken aan zijn verjaardagspartijtje, van een paar weken geleden. Hij herinnerd zich die dag nog heel precies, ze droeg deze band in haar lange blonde haren. Ze had hem ooit van oma gekregen en was er zo zuinig op. Tijdens de wandeling door het bos was ze hem kwijtgeraakt, het had haar zo’n verdriet gedaan. Ze waren op een speurtocht, Pietertje was daar helemaal niet zo goed in, maar hij vond het wel spannend en daarom wilde hij dat graag doen op zijn feestje. Hij denkt aan zijn vriendje Wouter, die steeds vooropliep, hij zat bij de scouting en had een neus voor avontuur. Wouter hield altijd de zon in de gaten, dat had ie van zijn vader geleerd, dan weet je altijd in welke richting je loopt. Niet dat ie daar nu iets aan had, de zon was immers onder gegaan en hij had zo lopen ronddolen dat ie nu dubbel verdwaald was.

Wat je aandacht geeft groeit

Het was stil in het bos, zijn herinnering aan het feestje echode nog na in zijn gedachten. Hij kon voelen hoe fijn die dag was geweest, hoe meer aandacht hij hieraan gaf hoe meer het was als of de warmte van die dag door zijn lichaam stroomde. Het was nog steeds donker in het bos, maar in Pietertje ging weer een lichtje branden. In plaats van te focussen op het donker en de potentiële wolven merkte hij het maanlicht weer op en zijn blik viel weer op de haarband van zijn moeder. De tijd leek sneller te gaan en er kwam beweging in Pietertje. Voor het eerst sinds uren keek hij met een open blik om zich heen, en in het heldere maanlicht zag hij even verder op het bankje waar ze tijdens de speurtocht pauze hadden gehouden. Hij draaide zich om en herkende de oude eik waar hij zat en hij riep: ik ben bij de oude eik! De maan stond hoog aan de hemel en alhoewel het bos er in maanlicht behoorlijk anders uitzag, herkende hij het bospad waarlangs ze hadden gelopen en vol goede moed ging Pietertje op weg, hij had nog een flinke wandeling voor de boeg, maar hij was vastberaden de route te volgen. Ook al wist hij niet precies wat er zou komen, hij ervoer plezier in elke stap. Tegen de tijd dat de haan van de buren ontwaakte bereikte Pietertje het hekje van zijn ouderlijkhuis.

Helder perspectief

Hoe benard je situatie ook is, of je nu tot aan je middel in de modder of andere ellende zit, het maakt niet uit, een helder perspectief helpt je altijd weer op de been. Tijdens het weekend: Zit je vast? Spring er uit! geven we dit idee graag handen en voeten en leer je hoe je dit zelf kunt doen, altijd en overal. Privé of in je werk, spiritueel of bij een bank, de 7 vragen van de Jump Movement helpen je naar jouw besluit om daadwerkelijk in beweging te komen. Soms maak je een sprongetje of een enorme jump, maar vooruit ga je zeker, en bovenal in de richting die jij graag wilt.

Meer weten? Kom naar een van onze weekenden.

Bravon van Zutphen
Ineke Hurkmans