Blog – Stilte, welke f#@&! stilte?

December is de maand van de stilte, de Yin-periode, en je terugtrekken. In deze stilte zit de magie, de heling en de transformatie. Maar hoe bereik je dan die f#@&! stilte?

Het is heel lastig om stil te worden door te streven naar de afwezigheid van gedachten.
Stel je voor dat je in een bootje op het water zit en er is veel golfslag. Het streven naar minder gedachten is als met je handen of je roeispaan proberen om de golfslag te verminderen. Je kunt je voorstellen dat de deining alleen maar groter zal worden. Zou je echter een aantal meters de diepte in kijken, dan is daar rust en bijna geen deining. Die diepte in deze metafoor is je lichaam! In plaats van te proberen je gedachten te beïnvloeden, is het veel gemakkelijker om de aanwezigheid in je lichaam te vergroten; hiermee worden je gedachten vanzelf minder en rustiger. Stiller worden gaat in fases en de eerste fase is altijd: meer aanwezig zijn in je lichaam. Zonder dat is het streven naar stilte vrijwel zinloos en zeker niet helend.

Wanneer dit wel lukt, raken we vaak alsnog ontmoedigd omdat we opeens bewust worden van het enorme lawaai in ons hoofd. Dit is echter een goed teken. Wanneer je hoort hoe luidruchtig je gedachten zijn; GEFELICITEERD! De tweede stap is ook gelukt! Je bent niet meer helemaal geïdentificeerd met je gedachten, anders zou je ze namelijk niet opmerken. Dit is een hele belangrijke stap. Wanneer je je bewust bent van je gedachten, kun je ook bedenken dat het maar gedachten zijn. Niets meer en niets minder. Deze blijven toch wel komen, zoals je lever z’n werk doet en zoals je nieren je water blijven zuiveren; ook je gedachten blijven gewoon opkomen. Je hoeft er alleen even niets mee te doen. Het zijn alleen maar gedachten, ze zijn niet per se waar of onwaar, maar misschien kun je na een tijdje observeren dat ze wat rustiger worden, gewoon omdat je ze niet al te serieus neemt en rustig blijft observeren. En na nog een tijdje merk je misschien wel vanzelf, of per ongeluk, dat er ook kleine stiltes tussen zitten. Of na weer wat vaker oefenen, dat al die gedachten gewoon opborrelen vanuit een enorme stilte en die stilte, dat ben jij ook! Een heel liefdevolle en stille aanwezigheid die er altijd al is; daar hoef je niets voor te doen en niets voor te kunnen. Die is er gewoon, dat is een deel van jou. Meestal ben je je er niet bewust van omdat je vooral bezig bent met alle gedachten die eruit opborrelen, en dat is ook helemaal niet erg, maar eerlijk gezegd hoef je je helemaal niet met die gedachten te bemoeien. Die komen en gaan, en daaronder is jouw stilte er gewoon.

Wanneer je merkt dat je blijft malen of piekeren, of je gedachten gaan in cirkeltjes, dan is dat meestal een teken dat we ergens geraakt zijn. We zijn geschrokken van een opmerking van een collega, onzeker door een vreemde blik van onze partner, of boos over een telefoontje van een vriend(in). In plaats van dit te voelen, gaan we er heel lang over piekeren, of gesprekken eindeloos herhalen in ons hoofd, met als gevolg heel veel gedachten die elkaar verdringen zonder dat het je iets oplevert. Wat dan wel helpt, is om even de tijd te nemen en te voelen wat er geraakt is: ‘Ah, ik voel het al, ik ben… geschrokken / boos / verdrietig. Ah ja, natuurlijk’. Dit alleen maar herkennen, erkennen en begrip voor jezelf voelen kan dan wonderen doen.

Mocht je bij het idee van stilte alleen al helemaal benauwd raken, dan is het waarschijnlijk dat je daar een goede reden voor hebt. En die reden is meestal trauma*.
Wanneer we veel onverwerkt trauma met ons meedragen, dan is dat hetgeen wat tegen ons spreekt, de hele dag door. Het zijn de stemmen van onze overlevingsmechanismen die om het hardst roepen. Deze willen ons namelijk koste wat kost veilig houden en hebben helaas niet zo veel op met ons innerlijke geluk. En dat veilig houden, dat heeft meestal niets met de huidige situatie te maken, maar met de tijd of situatie waarin ze ontstaan zijn. Dus misschien was je 2 of 5 of 11 jaar oud. Dat vroeg om hele andere maatregelen dan nu je volwassen bent. Dat weten die stemmen echter niet. Die zijn daar gebleven waar ze ontstaan zijn en ze willen ten koste van alles niet terug naar het angstige gevoel van toen. Het is niet het trauma zelf wat ons gevangen houdt, maar de angst voor wat we in ons lichaam voelden op dat moment en waar we toen niet mee overweg konden.

Je trauma’s aankijken voor wat ze zijn, is dan de weg naar rust en heling. Tijdens de workshops zijn we nooit bezig met het bereiken van stilte, maar wel met het kijken naar de oorzaak van het lawaai. Want er is een reden waarom je liever in je hoofd zit dan dat je gaat voelen wat er in je lichaam te voelen is. Dit kan in het begin best spannend zijn, maar het valt uiteindelijk altijd mee omdat leven met de spanning en blokkades van je trauma vele malen moeilijker is, en dat doe je waarschijnlijk al jaren.

Binnen de trainingen die ik geef, is er altijd ruimte voor het aankijken van klein of groot trauma, en altijd pas wanneer jij er aan toe bent. Wanneer het zich aandient en eenmaal gezien en doorvoeld is, zal de opluchting altijd groot zijn en komt er ruimte, ontspanning en rust. Uit ervaring blijkt ook dat er nooit meer gebeurt dan wat jij op dat moment fysiek en emotioneel aan kan.

Maar hoe dan ook, elke eerste stap gaat via je lichaam. Daarom hierbij een kleine, simpele oefening om de aanwezigheid in je lichaam te vergroten en daarmee je gedachten tot rust te brengen.

*trauma in de ruimste zin van het woord, waarbij we het niet alleen hebben over shocktrauma na bijvoorbeeld een ongeluk of geweldsdelict, maar ook over ontwikkelings­trauma zoals we dat allemaal in meer of mindere mate hebben opgedaan in onze jeugd.

Veel liefs en misschien tot kijk, Dimphy

Dimphy is de trainer van o.a. de trajecttraining 'Mens Durf te Leven', Opstellingen en Qigong en de Kennismakingsworkshop Familie-opstellingen en Qigong.
Wil je meer over weten, aarzel niet je vraag te stellen via het contactformulier.